Een week in Myanmar

Myanmar (19/01/13-26/01/13)

Minkalaba,

Jaja, zo heet dat hier in Myanmar: hallo of nen goedendag. Myanmar of het vroegere Birma was eigenlijk nogal een mysterie voor mij ( en is het grotendeels nog steeds ).
Een land met vele tegenstellingen, bijvoorbeeld het contrast tussen de schoonheid van de vele tempels en pagodas en de immense stroom aan rondslingerend afval, voornamelijk in de vorm van allerhande plastic.
Eveneens het schril contrast tussen de immer vriendelijke en glimlachende mensen en de verhalen over de nog steeds voortdurende gruwel van militaire repressie, burgeroorlog en de onderdrukking van minderheden. Meer over mijn ervaringen met dit alles in het volgende verslagje:

Na het debacle van mijn eerste poging om dit land te bezoeken, verliep bij mijn tweede alles feilloos. Aangekomen in de luchthaven van Mandalay zag ik al meteen het verschil met hetgeen we allen nu wel gewoon zijn: reclames, allerhande shops met tax-frespullen, kleuren, drukte, enz. ... . Niets daarvan in Mandalay-airport, gewoon sec en kleurloos een betonnen doos met enkele desks voor de paspoortcontrole, geen scanners maar gewoon een balpen; maar wel een kleine camera om je gezicht in hun database toe te voegen. De stad binnenrijdend dacht ik: in wat voor een heksenketel van bussen, brommers en riksjas (een soort eenpersoons-taxifietsen) smijten ze mij nu weer? Alles opnieuw vrij grauw en kleurloos, wellicht mede door het opgeworpen stof. Hier en daar zag ik wel enkele reclame-panelen, meestal voor koffie en koffie-melk, Jippiee en ik drink geen koffie. De bestuurder van het busje, die ik met een aantal lotgenoten deelde vroeg me waar ik naartoe moest en ik deelde hem mee dat ik geen enkele idee had. Nadat hij hetzelfde vroeg aan mijn medereizigers bleek dat ik de enige in dat geval was. Ik nam dan maar vlug mijn reisgids en koos lukraak een ietwat geodkoper hotel uit. Hij dropte mij daar af en ik kreeg een eenpersoonskamer toegewezen. Dat ging vlot dacht ik en ik zou er inderdaad snel achterkomen dat dit niet steeds het geval zou zijn.
Van enkele gasten die Myanmar reeds bezochten en die ik in Bangkok sprak vernam ik namelijk dat alle prijzen sinds een jaar verdubbeld waren en dat er dikwijls een groot gebrek was aan hotels met nog beschikbare kamers, vooral in de meest toeristische plekken.

De volgende dag, al iets meer relaxed en ondertussen vertrouwd met het raster, dat het stratenplan van Mandalay is, begeef ik me naar het station om meteen de trein te nemen en deze stoffige mierennest te verlaten. Opnieuw kom ik bedrogen uit want ik verwisselde de tijd namelijk de 9pm met de 9am en had dus nog 12u te gaan voor mijn trein vertrok, die dan eigenlijk ook een nachttrein werd daar de reis ongeveer 9u in beslag zou nemen. Wanneer ga ik het ooit eens leren: ik steek info in mijn hoofd en blijf overtuigd dat het de juiste is tot ik tegen da muurke loop en mezelf voorneem alles dubbel te checken, hetgeen ik de volgende keer opnieuw niet doe. AIaiaiaia. Ik stond daar te blinken met al mijn bagage en besloot dat boelke daar maar te vertrouwen liet het grootste deel van mijn getrek achter in een bagageruimte in het station. Even later reed ik gezwind op een huurfiets tussen al die trompende zotten richting het zuiden. De hoofdbedoeling was ontsnappen maar al vlug bleken er een paar interessante bezienswaardigheden op mijn pad te komen.

Ik reed richting een befaamde brug gemaakt van teak-hout, de langste in zijn soort. Onderweg stopte ik geregeld om ondermeer een paar kiekjes te nemen van de enthousiaste bevolking en enkele tempels. En natuurlijk ook om te smullen, wat had je anders verwacht, in dit geval loempias en maiskoekjes . Al vlug was de misser van die ochtend vergeten en wist ik dat in een klein paradijsje met een mooi decor vol lekkers en glimlachende gezichten was terechtgekomen. Met de dalende zon als achtergrond vanop bovengenoemde brug kon mijn fototoestel mijn enthousiasme maar met moeite volgen.

Net op tijd voor donker was ik terug in het stadscentrum en na een heerlijk Indiase maaltijd - okra en pompoencurry met chapati - stapte ik de trein op richting Bagan. Even later, net voor het vertrek verscheen er een zeldzaam westers gezicht voor het raam en zat ik naast een Amerikaanse die het ook waagde derde klas te reizen, net zoals de meeste locals voor wie de upperclass te duur is. Allegra leek naderhand een aangename gesprekspartner en omdat zij in het bezit was van een grote mat lagen we enkele uren later samen tussen de passagiersbankjes ons best te doen om te proberen slapen zonder bont en blauw te worden. Het woord boemeltreintje wordt hier een beetje te letterlijk genomen want soms werden we omhoog en door de onvermijdelijke aantrekkingskracht terug naar beneden geworpen, dit ter afwisseling met het van voor naar achter geslingerd worden hetgeen eigenlijk nog pijnlijkerwas voor onze arme kopkes die telkens tegen de wand van de trein tikten. De vraag hoe deze trein er eigenlijk in slaagde de rails te houden bande ik maar uit mijn toch al geteisterde hoofd.
Na enige uren en blauwe plekken kwamen we half versuft aan in het nachtelijke Bagan. Vooreerst kwam ik in aanraking met het overbezet zijn van de Birmese accomodatie. Elk Hotel heeft een licentie nodig van de overheid, zoniet mogen ze geen buitenlanders te slapen leggen. Gezien het steeds populairder worden van het land onder toeristen en de controle die de overheid wil behouden, komen er geen nieuwe hotels bij. Naast de verplichte zoektocht naar een hotel die nog niet volgeboekt is brengt dit mee dat de prijzen op een jaar tijd minstens verdubbeld zijn en het was al niet goedkoop. Zo betaalde ik in Mandalay 20 dollar voor een heel pover kamerke, hetgeen als je het gemiddeld maandloon in Myanmar erbij neemt wel heel duur is.

Onze taxichauffeur nam ons die nacht naar 5 verschillende guesthouses, die inderdaad vol bleken te zitten. Hij vertelde ons dat hij niets meer kon doen want dat het wellicht overal hetzelfde zou zijn. Allegra smeekte hem: please one more? en dat was een goed idee want een kwartierke later lagen we in een comfortabel bed, uitgeteld maar nog steeds verwonderd over het geluk dat we misschien de laatste beschikbare kamer van de stad te pieren hadden. Het was een nieuwe kamer met warm water, airco, een frigo en zelfs TV. Met onze kont in de boter, heet dat dan.

Bagan is een ongelooflijke plek, verspreid over een vlakte van tientallen vierkante kilometers staan meer dan 3000 pagodas, tempels varierend in grootte van enorm majusteus tot miniatuurkes zo als een tuinhuis. De meesten slechts ruines, sommigen nog tamelijk gespaard gebleven door erosie en dergelijke, ondanks hun duizendjarig bestaan en nog anderen werden gerenoveerd en zijn nog steeds in gebruik als boeddistische tempels. Als je van op een hoger gelegen punt, bij voorkeur vanop een grotere pagoda de vlakte overschouwd is het niet moeilijk te verstaan dat Mynamar het land met de meeste pagodas ter wereld is. Ik las dat het er in de gloriedagen van Bagan meer dan 30 000 waren, onvoorstelbaar. De grotere exemplaren zijn meestal op dezelfde vierhoekige en symmetrische manier opgebouwd en huisvesten 1 tot 4 grotere boedabeelden. In de belangrijkste worden boeddabeelde of miniatuurpagodas door de vrome volgelingen bekleed met kleine stukjes bladgoud, die je buiten de tempel kan kopen. Zo worden de buitenlaag van meest aanbeden beelden na verloop van tijd massief goud.
Met de fiets of door middel vam paard(je) en kar trokken we enkele dagen relaxed door dit mysterieuze landschap om onze dag telkens met een lekkere maaltijd en een bierke af te sluiten.
Ondertussen kreeg ik meer inzicht in enkele gebruiken van de Birmezen. De helft, meer vrouwen en kinderen dan mannen loopt hier met een soort gele verf op hun gezicht. Soms slechts een paar plekjes maar soms ook het gehele aangezicht. De ene keer lukraak en de andere keer met figuren, meestal bloemen. De gele kleurstof komt van een soort boom, waarvan de takken worden verpulverd en met water gemengd. Het zou multifunctioneel zijn, zowel als gezichtscreme als bescherming tegen de zon en dus ook versiering. Opnieuw ongeveer de helft van de mensen maar nu meer mannen dan vrouwen en kinderen loopt hier de ganse dag te sjieken op een soort kruidenmengeling die ze eerst in een lichtgroen blad van een struik of boom draaien. Het zou op een sterke manier speeksel opwekken, hetgeen te zien is aan de strratstenen die er letterlijk rood van kleuren Men loopt hier te speekselen, te fluimen en te spuwen, precies of het een sport is. Die beetlenutmengeling zou opwekkend werken en verslavend zijn. Een ding is zeker, het tast de tanden sterk aan, hetgeen er toe lijdt dat er hier bijna geen enen rondloopt met een normale rij tanden.
Vanaf een bepaalde leeftijd hebben ze bijna geen tanden meer over en daar men hier steeds glimlacht zie je vaak de rode smurrie tussen hun bruine, wegkwijnende tanden zitten.
Een tandarts zou hier niet weten wat eerst gedaan.

Mijn Amerikaanse reisgezel had reeds Inle Lake bezocht, hetgeen mijn volgende doel was. Met een beetje pijn in het hart namen we na vier dagen afscheid en kwam ik via een nachtbus in Nyaungschwe, de uitvalsbasis voor dit bijzondere meer, terecht. In een volgend verslag meer daarover.

Saluukes