Van Bangkok naar Koh Tao 01/02/13 - 09/02/13

Hallo,

Momenteel zit ik samen met Dries Pollet, een vriend vanuit Deinze aan Lake Toba in het noorden van Sumatra, Indonesia. Heel prachtig hier, het meer dat zich over meer dan 100 kilometer uitstrekt heeft in het midden een groot eiland, waar het echt paradijslijk vertoeven is. Het meer is het grootste vulkanische meer ter wereld en alleen hier al zou ik gerust een maand kunnen blijven. Mijn blog-verslag gaat echter terug tot de eerste februari, toen ik Myanmar verliet. De foto's die ik een week geleden aan de blog heb toegevoegd zijn allen van Myanmar.

Terug in Bangkok kreeg ik het sociaal vlak nogal druk, hetgeen niet bevorderlijk werkte voor het bijhouden van mijn blog. Ik had vier verschillende afspraken lopen om 19u op het terrasje van "At Home", het guesthouse in Bangkok waar ik voorheen reeds verbleef . Ik landde kort na de middag en leerde bij het verlaten van Myanmar Emma en Baptiste, een Britse en een Zwitser kennen, waarmee ik het shuttlebusje naar de luchthaven deelde en die me later die dag zouden komen opzoeken op hetzelfde terrasje van mijn verblijfplaats. Ik had reeds voor mijn vertrek naar Myanmar tegen Werner, de westvlaming met wie ik reeds een paar keer doorzakte onder een goed gesprek (of een goed gesprek had terwijl we doorzakten) gezegd terug te zullen zijn rond de vooravond van de eerste februari. Met Gerhard maar voornamelijk Jacob, twee Oostenrijkse'doorzak-collegas' had ik 2 weken eveneens een afspraak gemaakt om 19u op het terras van 'At Home' te zitten. Allegra waarmee ik in Myanmar rondtrok zou er ook zijn. Ik liep rond 17u mijn straatje in en kreeg telefoon van Jacob, die ik grappig genoeg, met zijn rug naar mij 50 meter verderop op een terrasje met zijn gsm aan zijn oor zag zitten. Na een dikke pint en en babbel over onze avonturen van de voorbije 2 weken, kwam Allegra erbij zitten. En toen we even later in het guesthouse aankwamen was ook Werner trouw op zijn post aan een van de terrastafeltje van "At Home". Later die avond voegden Emma en Baptist zich bij ons gezelschap aan en nam ik alweer afscheid van Jacob en Gerhard, die de volgende dag elk een vliegreis hadden gepland, de een naar Myanmar en de ander naar huis. Na het maken van wederzijdse gelukwensen en beloftes om met elkaar in contact te blijven, besefte ik dat dit gezellig ontmoeten, verwelkomen, terugzien en afscheid nemen mijn verhaal zou worden de komende dagen.

De volgende avond - tja in Bangkok gebeurt het meestal wat later, zo begint de dag niet voor de middag en gaan we pas om een uur of 4 a 5 's nachts slapen - belde ik Benne en ging samen met Allegra richting het centrum van de stad. Met Benne, een kerel uit Deinze had ik normaal gezien al veel eerder afgesproken en zou ik oorspronkelijk samen met hem en zijn vriend Myanmar doorreizen. Door omstandigheden was dat er niet van gekomen en lukte het die dag pas voor de eerste keer om elkaar te treffen. Samen met Ruben, de huisgenoot van Ben gingen we op stap en belandden uiteindelijk in een Belgische bar, waar Allegra eindelijk eens van ons goddelijke gerstennat ( in dit geval een Tripel Karmeliet ) kon genieten. Ik had al meermaals onze biertraditie bestoeft, ten nadele van de Duitsers die onterecht soms onze titel van Bierland van de wereld zouden wegkapen. Het werd steeds later maar ook steeds gezelliger, je weet wel hoe dat gaat, maar toch maakte ik een steen van mijn hart en keerde samen met Allegra terug naar onze kant van de stad, na afscheid te nemen van Ruben, die de volgende dag naar ons vervrozen thuisland zou terugvliegen. Ik had wel graag wat langer gebleven maar de volgende morgen kwam Dries toe, waarmee ik de komende weken zou rontrekken en het zou de volgende dag wellicht weer laat worden.

Dries kwam toe rond de middag en hij zag er nogal afgepeigerd uit. Hij had dan ook 14u in Moskou op zijn connectie moeten wachten. Het beste wat je kan doen om je jetlag te betrijden is zo vlug mogelijk een nieuw en normaal dagritme aan te nemen. Ondanks de vermoeidheid bleef Dries wakker tot iets na middernacht, terwijl Ben en Baptist en ik hem vergezelden door de straatjes rond ons hotelleke, op zoek naar leuke terrasjes en lekkernijen allerhande. Rond het ondergaan van de zon had ik voor de tweede keer afscheid genomen van Allegra, die naar het zuiden vertrok. Toen Dries, bijna gesneuveld door vermoeidheid en een zeker percentage alcohol ervoor koos om te gaan slapen, vond ik het een goed idee hem te vergezellen om er zeker van te zijn dat hij het juiste hotel binnenliep en zich op zijn eigen bed liet neerploffen. Bovendien zou Marijke de volgende dag arriveren om een uur of tien en ik wou toch tamelijk fris zijn om haar telefonisch te dirigeren indien nodig. En zo geschiede, nog voor de middag waren wij, drie deinzenaars verenigd om samen de komende 10 dagen samen te reizen. Het was een zeer aangenaam weerzien en het was plezant om eens in het plat Deinzisch te communiceren. Om ook Marijke de tijd te gunnen om van haar reis te bekomen werd het opnieuw een rustigen dag, waarop we via watertaxi en de skytrain naar het centrum gingen, Japans gingen eten en uiteindelijk opnieuw met Baptist en Ben doorzakten op het terrasje van onze verblijfplaats, terwijl Marijke vroeger ging slapen om van haar eertse reis te bekomen. De volgende dag al zouden we namelijk richting Koh Tao in het zuiden reizen, hetgeen opnieuw een reis van 15u zou betekenen.
Naast het genoegen om twee vrienedn van thuis bij mij te hebben was het practisch ook een zegen dat Marijke was gearriveerd. In Bagan in Myanmar vergat ik namelijk enkele kledingstukken, die nog op de draad gingen te drogen, hetgeen het aantal onderbroeken die ik mee had met 33,33% deed dalen. Naast die voor mij althans essentiele kledingstukken kreeg ik nieuw leesvoer en nieuwe reisgidsen om de oude om te ruilen, zodat die samen met enkele souvenis al naar Belgie konden reizen. Marijke zou namelijk, na 10 dagen paradijs terug naar het onderkoelde thuisland vliegen.

Eindelijk was de tijd aangebroken om Bangkok, missschien wel voorgoed te verlaten. Na 5 volle dagen de drukte, het lawaai en de uitlaatgassen van de grote stad te hebben getrotseerd, was ik echt wel toe aan een rustiger, meer relaxed vooruitzicht: de eilanden in het zuiden van Thailand. Eerst was zoals reeds gezegd, Koh Tao aan de beurt. Het eiland ligt vrij ver van de oostkust in de golf van Thailand en zou een klein paradijsje zijn met enkele mooie stranden en snorkelmogelijkheden.
Vanuit Bangkok namen Marijke, Dries en ik om 7u 's avonds die nachtbus richting het zuiden. Deze toeristenbus vertrok de vooravond en bracht ons rond 4 uur 's nachts naar Chumpoung, waar we na een kort slaapje op een met planken geimproviseerd bed, om 7u 's morgens de boot namen om een kleine 3 uur later het eiland te bereiken. Ik had liever de trein genomen dan een toeristenbus maar door de voorspelde drukte vanwege het Chinese nieuwjaar waren die allen volgeboekt, dagen op voorhand. Die Chinezen vierden dit jaar hun nieuwjaar op 8 februari en hadden blijkbaar onlangs een heel populaire film die zich afspeelt in Thailand. De meesten hebben 2 weken vakantie en het zo al drukke toeristische zuiden van Thailand zou zoals we vernamen overspoeld worden door hele hordes van dat volkje.
Gelukkig hadden we weinig problemen om een paradijslijk onderkomen te vinden. Een bungalootje net aan het witte zandstrand met azuurblauwwater, beschut voor de zon door een aamtal palmboompjes. Ik zal de beschrijving nu maar stoppen om al te veel jaloerse reacties te vermijden maar dit hutje zou dus de komende dagen getuige zijn van ons gesnurk, gekronkel en hopelijk niet te spectaculaire gevecht met de plaatselijke muggen. Al vlug maakten we kennis met het warme zeewater. We huurden 2 brommers om ook de amdere stranden op het eiland te verkennen, hetgeen uiteindelijk een hachelijke onderneming werd vanwege de vele steile heuvels die het eiland rijk is. Soms raakten we nauwelijks over de top hetgeen met een bepaalde angst gepaard ging, omdat je op zo een steile heuvel, stilstaand met een vrij zwaar vehikel tussen de benen de indruk krijgt dat je achterover zou kunnen kantelen. Naar beneden was meestal nog beangstigender, net een achtbaan, zoals in het pretpark, met dat verschil dat je hier zelf de controle hebt (of moet behouden). De spectaculaire uitzichten en mooie natuur, samen met het feit dat we het er heelhuids vanaf brachten maakten onze ritjes echt onvergeetelijk.

Binnen 10 minuten moeten we hier een ferry halen, dus later meer over dit en andere eilandjes.

Lieven