Van Jogya tot Bali
Blijf op de hoogte en volg Lieven Smekens
20 Maart 2013 | Indonesië, Lombok
Jips, 08/03/2013 - 20/03/2013
Djodja, zo wordt het hier uitgesproken of Jogyakarta, ex-hoofdstad en nog steeds de residentie van de sultan is een energieke, interessante maar vooral comfortabele stad voor reizigers. Naast het culturele hart van het land is het tevens het centrum van de batik, een techniek en kunstvorm waarbij textiel volgens een speciaal procede wordt bedrukt, en de uitvalsbasis voor een bezoek aan Borobudur, de grootste boedistische tempel ter wereld.
Voor mij was het bezoek aan de stad ook het uitgelezen moment om de nare bezigheid van het verlengen van mijn visa ter harte te nemen. Bij aankomst in Indonesia koop je een visa die 30 dagen geldig is en ik plande 33 dagen te blijven. Enkel voor die drie dagen moest ik dus een verlenging van nog eens 30 dagen zien te bekomen. Veel onduidelijkheid over hoe en waar. Inlichtingen hieromtrent varieerden van direct te bekomen op elke luchthaven tot het land even verlaten en dan terug een nieuwe visa kopen (hetgeen voor mij sowieso onmogelijk was daar mijn internationale paspoort ondertussen geen 6 maanden meer geldig was). ook prijzen bleken bij elke navraag te varieren van 25 tot 60 dollar of meer als je een soort sponsor moest afkopen opdat die zijn hantekening op een of ander formulier zou moeten plaatsen. Enfin ik kwam er vanaf met 25 dollar te betalen in Rupia, de plaatselijke munteenheid en ik mocht hem 2 dagen later ophalen. Daarom juist dat dit het goeie moment was omdat ik hier 3 dagen plande te blijven en dit als enige keer in een grote stad waar ze over een immigratiekantoor beschikken.
Ik gaf het echter al bijna op alvorens ik begonnen was omdat ik , na een 45 minuten durende busrit niet eens werd toegelaten in dat kantoor.
Ik mocht niet binnen met een t-shirt en een short, op slippers en met een camera. Van de zes zaken waarvoor je de toegang werd ontzegt was ik er voor 4 niet in orde, enkel op het dragen van een rokje en een vuurwapen was ik niet gebuisd. Geen discussie mogelijk, de camera kon ik wellicht aan het onthaal kwijt, de t-shirt kon misschien nog door de beugel en heel misschien kon ik me over het dragen van flip-flops heenlullen maar de short bleek er echt teveel aan te zijn en daar langs een drukke rijweg enen zij lange broek even proberen lenen leek me ook niet echt haalbaar. Shit, damn, fuck! even vloeken geblazen en met lege handen terugkeren. Aanvankelijk dacht ik : de boom in met die gasten! en ik doe het later wel eens. Het gevolg was echter dat ik dan in een andere grote stad - misschien Mataram, de hoofstad van Lombok - zou moeten blijven of er na enkele dagen terugkeren om de pas af te halen. Dit, samen met het feit dat ik daar wellicht met hetzelfde probleem zou worden geconfronteerd en ik heb geen lange broek meer en wou geen sullige broek van hier kopen en het feit dat de kerel van mijn hotelleke ongeveer mijn postuur had - zeldzaam want het zijn hier bijna allemaal kleine mannekes - zorgde ervoor dat ik me na een paar uurkes herpakte. Ik zette opnieuw koers richting immigratie zonder camera, in die kerel zijn lange broek, een hemdje en mijn zware wandelschoenen aan, zwetend lijk nen halven zot natuurlijk. Net op tijd kreeg ik die boel daar nog die dag in orde en haalde na 2 dagen en nog wat overenweergepruts mijn visaverlenging af. Heel geruststellend wel, om dit achter de rug te hebben.
In een van mijn vorige verslagjes gaf ik al aan dat mijn hotelleke, een losman zoals dat daar terplaatse heet, het mooiste verblijf van mijn reis was. De meeste van die losman bevonden zich in een kluwen van paralellopende smalle steegjes, vol met sfeervolle cafeetjes, massagesalons winkeltjes allerhande en batikgalereien. Heel gezellig! De eigenaar van het mijne was naast uitbater ook kunstenaar en tattoeur, die zij plaats en tevens ook zijn restaurant verderop heel smaakvol had ingericht met eigen werk: schilderijen op muur en doek, batiks, schetsen, houten en stenen beelden, boordevol met planten, kunstig beschilderde parasols en nog veel meer, maar steeds in harmonie en mooi uitgebalanceerd. Een echt paradijsje, verschrikkelijk knap ingericht. Ik fotograafeerde half stiekem de helft van zijn boelke om evenyueel later als idee voor bij mij thuis te gebruiken.
Op een namiddag huurde ik een scooter om de reis naar Borobudur aan te vangen, 42 kilometer buiten de stad. Niet van de poes om je hier in het verkeer te mengen, zeker wanneer je vertrekt vanuit een miljoenenstad. Zoals meestal ver van ons gestructureerde westerse wereld 1 en al chaos. Je mag zowel links als rechts rijden of inhalen, het is gelijk of je op een brommer of in een camion zit - wel cool om met je brommer die grote gevaartes voorbij te snellen op het uiterste baanvak. Die laatsten trekken zich van de anderen niet te veel aan dus moet je echt overal oog voor hebben. Veilig langs de zijkant van de weg blijven is ook geen optie want dan krijg je bij een afslag een hele meute over je geen die daar willen afslaan. Ik had twee zijspiegels en had ze meer dan nodig. Je moet je overgeven aan het verkeer want als je niet mee bent met de stroom of twijfelt dan ben je gezien of geraak je nieverans. Zoals ik al eerder ondervond, voornamelijk in Vietnam moet je gewoon blijven gaan eens je begonnen bent en geen bruuske bewegingen maken. In Vietnam steek je een drukke brede rijweg te voet over en wandel je tussen tientallen voorbijsnorrende motorbikes. Als je aarzelt, plots versnelt of vertraagt heb je prijs maar als je gewoon hetzelfde tempo aanhoudt, schatten die gasten in of ze net voor of net achter jouw voorbijzoeven. Hier is dat hetzelfde: gewoon gaan, vlot maar gelijdelijk. Hoor me bezig, alsof ik het hier allemaal wel doorheb. Ik moet bekennen dat ik het eerste kwartier met een serieus ei in mijn broek zat en voor de rest opperste concentratie aan de dag legde en dan nog overtuigd was van het feit mocht ik dat hier een week lang elke dag moeten doen in gegarandeerd eens zwaar op mijn bek zou gaan. Ik kwam echter telkens heelhuids uit de strijd, in tegenstelling met zovele andere rugzaktoeristen die ik tijdens mijn gehele reis tegenkwam met allerhande pleisters, brand- en schaafwonden op voornamelijk hun ledematen.
Borobudur was groot en prachtig. Ondanks de enorme kolos dat het bouwwerk is en het feit dat het vergeleken wordt met Bagan in Myanmar en Angkor Wat in Cambodja, vond ik die laatste toch een heel pak indrukwekkender en gezien mijn bezoek aan vele andere wonderbaarlijke tempels en ruines in Zuidoost-Azie en op andere plaatsen op onze aardbol, ben je toch steeds minder verwonderd bij het bezoeken van zulke historische sites. Ik was minstens evenveel gecharmeerd door de schitterende omgeving rond de tempel. Ik zoefde door een prachtig landschap van rijstvelden en palbomen, die de heerlijk authentieke dorpjes met enthousiast wuivende en "Ello" roepende dorpelingen, omzoomden. Ik aanschouiwde er de tot dan toe mooiste zonsondergang gevolgd door - om 4.30 uit bed, om in den donker naar een nabijgelegen heuveltop te crossen - mijn mooiste zonsopgang van de reis.
Eveneens een gedenkwaardige zonsopgang zag ik enkele dagen later vanop een bergtop, die uitkeek over een kratervlakte met daarin nog eens twee vulkanen, waaronder de nog steeds actieve en mythische Mount Bromo. Het was er koppenlopen - voornamelijk Indonesische - en de reis ernaartoe was nogal een hel. Maar het bracht enkele mooie vergezichten en foto's op en bracht me dichter bij Surabaya, van waaruit ik mijn vlucht naar Lombok nam.
Vanaf dat moment was mijn vooruitzicht nogal strandvakantie-achtig. Luilekkeren, lezen in de schaduw, zwemmen in de zon, snorkelen tussen alle kleuren-van-de-regenboogvissen en lekker tafelen en af en toe fris pintelieren. Prachtige stranden en uitzichten in het zuiden van Lombok. Een enkele dag sloofde ik mij nog eens uit om het hele eiland af te crossen, 180 kilometer op de teller en een stijf gat toen ik 's avonds mijn strijdros in zijn stal duwde. Later ging ik naar de Gili-eilanden paradijslijke pareltjes waar je gerust weken kan vertoeven en proeven van de leuke vakantiesfeer. Vandaag zit ik mijn eerste avond op Bali en aangezien ik binnen 4 dagen terug naar ons landje vlieg, verneem je daarginds wel hoe het me de laatste dagen verging.
Tot binnenkort,
Lieven
Djodja, zo wordt het hier uitgesproken of Jogyakarta, ex-hoofdstad en nog steeds de residentie van de sultan is een energieke, interessante maar vooral comfortabele stad voor reizigers. Naast het culturele hart van het land is het tevens het centrum van de batik, een techniek en kunstvorm waarbij textiel volgens een speciaal procede wordt bedrukt, en de uitvalsbasis voor een bezoek aan Borobudur, de grootste boedistische tempel ter wereld.
Voor mij was het bezoek aan de stad ook het uitgelezen moment om de nare bezigheid van het verlengen van mijn visa ter harte te nemen. Bij aankomst in Indonesia koop je een visa die 30 dagen geldig is en ik plande 33 dagen te blijven. Enkel voor die drie dagen moest ik dus een verlenging van nog eens 30 dagen zien te bekomen. Veel onduidelijkheid over hoe en waar. Inlichtingen hieromtrent varieerden van direct te bekomen op elke luchthaven tot het land even verlaten en dan terug een nieuwe visa kopen (hetgeen voor mij sowieso onmogelijk was daar mijn internationale paspoort ondertussen geen 6 maanden meer geldig was). ook prijzen bleken bij elke navraag te varieren van 25 tot 60 dollar of meer als je een soort sponsor moest afkopen opdat die zijn hantekening op een of ander formulier zou moeten plaatsen. Enfin ik kwam er vanaf met 25 dollar te betalen in Rupia, de plaatselijke munteenheid en ik mocht hem 2 dagen later ophalen. Daarom juist dat dit het goeie moment was omdat ik hier 3 dagen plande te blijven en dit als enige keer in een grote stad waar ze over een immigratiekantoor beschikken.
Ik gaf het echter al bijna op alvorens ik begonnen was omdat ik , na een 45 minuten durende busrit niet eens werd toegelaten in dat kantoor.
Ik mocht niet binnen met een t-shirt en een short, op slippers en met een camera. Van de zes zaken waarvoor je de toegang werd ontzegt was ik er voor 4 niet in orde, enkel op het dragen van een rokje en een vuurwapen was ik niet gebuisd. Geen discussie mogelijk, de camera kon ik wellicht aan het onthaal kwijt, de t-shirt kon misschien nog door de beugel en heel misschien kon ik me over het dragen van flip-flops heenlullen maar de short bleek er echt teveel aan te zijn en daar langs een drukke rijweg enen zij lange broek even proberen lenen leek me ook niet echt haalbaar. Shit, damn, fuck! even vloeken geblazen en met lege handen terugkeren. Aanvankelijk dacht ik : de boom in met die gasten! en ik doe het later wel eens. Het gevolg was echter dat ik dan in een andere grote stad - misschien Mataram, de hoofstad van Lombok - zou moeten blijven of er na enkele dagen terugkeren om de pas af te halen. Dit, samen met het feit dat ik daar wellicht met hetzelfde probleem zou worden geconfronteerd en ik heb geen lange broek meer en wou geen sullige broek van hier kopen en het feit dat de kerel van mijn hotelleke ongeveer mijn postuur had - zeldzaam want het zijn hier bijna allemaal kleine mannekes - zorgde ervoor dat ik me na een paar uurkes herpakte. Ik zette opnieuw koers richting immigratie zonder camera, in die kerel zijn lange broek, een hemdje en mijn zware wandelschoenen aan, zwetend lijk nen halven zot natuurlijk. Net op tijd kreeg ik die boel daar nog die dag in orde en haalde na 2 dagen en nog wat overenweergepruts mijn visaverlenging af. Heel geruststellend wel, om dit achter de rug te hebben.
In een van mijn vorige verslagjes gaf ik al aan dat mijn hotelleke, een losman zoals dat daar terplaatse heet, het mooiste verblijf van mijn reis was. De meeste van die losman bevonden zich in een kluwen van paralellopende smalle steegjes, vol met sfeervolle cafeetjes, massagesalons winkeltjes allerhande en batikgalereien. Heel gezellig! De eigenaar van het mijne was naast uitbater ook kunstenaar en tattoeur, die zij plaats en tevens ook zijn restaurant verderop heel smaakvol had ingericht met eigen werk: schilderijen op muur en doek, batiks, schetsen, houten en stenen beelden, boordevol met planten, kunstig beschilderde parasols en nog veel meer, maar steeds in harmonie en mooi uitgebalanceerd. Een echt paradijsje, verschrikkelijk knap ingericht. Ik fotograafeerde half stiekem de helft van zijn boelke om evenyueel later als idee voor bij mij thuis te gebruiken.
Op een namiddag huurde ik een scooter om de reis naar Borobudur aan te vangen, 42 kilometer buiten de stad. Niet van de poes om je hier in het verkeer te mengen, zeker wanneer je vertrekt vanuit een miljoenenstad. Zoals meestal ver van ons gestructureerde westerse wereld 1 en al chaos. Je mag zowel links als rechts rijden of inhalen, het is gelijk of je op een brommer of in een camion zit - wel cool om met je brommer die grote gevaartes voorbij te snellen op het uiterste baanvak. Die laatsten trekken zich van de anderen niet te veel aan dus moet je echt overal oog voor hebben. Veilig langs de zijkant van de weg blijven is ook geen optie want dan krijg je bij een afslag een hele meute over je geen die daar willen afslaan. Ik had twee zijspiegels en had ze meer dan nodig. Je moet je overgeven aan het verkeer want als je niet mee bent met de stroom of twijfelt dan ben je gezien of geraak je nieverans. Zoals ik al eerder ondervond, voornamelijk in Vietnam moet je gewoon blijven gaan eens je begonnen bent en geen bruuske bewegingen maken. In Vietnam steek je een drukke brede rijweg te voet over en wandel je tussen tientallen voorbijsnorrende motorbikes. Als je aarzelt, plots versnelt of vertraagt heb je prijs maar als je gewoon hetzelfde tempo aanhoudt, schatten die gasten in of ze net voor of net achter jouw voorbijzoeven. Hier is dat hetzelfde: gewoon gaan, vlot maar gelijdelijk. Hoor me bezig, alsof ik het hier allemaal wel doorheb. Ik moet bekennen dat ik het eerste kwartier met een serieus ei in mijn broek zat en voor de rest opperste concentratie aan de dag legde en dan nog overtuigd was van het feit mocht ik dat hier een week lang elke dag moeten doen in gegarandeerd eens zwaar op mijn bek zou gaan. Ik kwam echter telkens heelhuids uit de strijd, in tegenstelling met zovele andere rugzaktoeristen die ik tijdens mijn gehele reis tegenkwam met allerhande pleisters, brand- en schaafwonden op voornamelijk hun ledematen.
Borobudur was groot en prachtig. Ondanks de enorme kolos dat het bouwwerk is en het feit dat het vergeleken wordt met Bagan in Myanmar en Angkor Wat in Cambodja, vond ik die laatste toch een heel pak indrukwekkender en gezien mijn bezoek aan vele andere wonderbaarlijke tempels en ruines in Zuidoost-Azie en op andere plaatsen op onze aardbol, ben je toch steeds minder verwonderd bij het bezoeken van zulke historische sites. Ik was minstens evenveel gecharmeerd door de schitterende omgeving rond de tempel. Ik zoefde door een prachtig landschap van rijstvelden en palbomen, die de heerlijk authentieke dorpjes met enthousiast wuivende en "Ello" roepende dorpelingen, omzoomden. Ik aanschouiwde er de tot dan toe mooiste zonsondergang gevolgd door - om 4.30 uit bed, om in den donker naar een nabijgelegen heuveltop te crossen - mijn mooiste zonsopgang van de reis.
Eveneens een gedenkwaardige zonsopgang zag ik enkele dagen later vanop een bergtop, die uitkeek over een kratervlakte met daarin nog eens twee vulkanen, waaronder de nog steeds actieve en mythische Mount Bromo. Het was er koppenlopen - voornamelijk Indonesische - en de reis ernaartoe was nogal een hel. Maar het bracht enkele mooie vergezichten en foto's op en bracht me dichter bij Surabaya, van waaruit ik mijn vlucht naar Lombok nam.
Vanaf dat moment was mijn vooruitzicht nogal strandvakantie-achtig. Luilekkeren, lezen in de schaduw, zwemmen in de zon, snorkelen tussen alle kleuren-van-de-regenboogvissen en lekker tafelen en af en toe fris pintelieren. Prachtige stranden en uitzichten in het zuiden van Lombok. Een enkele dag sloofde ik mij nog eens uit om het hele eiland af te crossen, 180 kilometer op de teller en een stijf gat toen ik 's avonds mijn strijdros in zijn stal duwde. Later ging ik naar de Gili-eilanden paradijslijke pareltjes waar je gerust weken kan vertoeven en proeven van de leuke vakantiesfeer. Vandaag zit ik mijn eerste avond op Bali en aangezien ik binnen 4 dagen terug naar ons landje vlieg, verneem je daarginds wel hoe het me de laatste dagen verging.
Tot binnenkort,
Lieven
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
